انسان شناسي سايکولوژيست ها (2): يونگ

انسان شناسي سايکولوژيست ها (2): يونگ

کارل يونگ

يونگ نسبت به انسان نگاه جبرگرايانه نداشت و معتقد بود شخصيت ممکن است تا اندازه­اي به وسيله تجربيات کودکي و توسط کهن­ الگوها (ديرين گونه ها) تعيين شود. وي هدف نهايي و لازم زندگي را تحقق بخشيدن به خود مي ­دانست.

تجربه ­هاي باستاني موجود در ناهشيار جمعي به وسيله موضوعات يا الگوهاي تکراري آشکار مي­ شوند که يونگ آنها را کهن الگو يا صورت­ هاي ازلي ناميد. کهن­ الگوها با تکرار در زندگي نسل­هاي متوالي در روان ما تثبيت شده­ اند و در رؤياها و خيال­ پردازي­هاي ما آشکار مي­ شوند. وي کهن­ الگوهاي اصلي را پرسونا (نقاب)، آنيما (زن)، آنيموس (مرد)، سايه (غرايز) و خود مي­داند. از نظر وي قدرتمندترين کهن­ الگو سايه است که شامل غرايز بنيادي و ابتدايي مي­ شود. کهن­ الگوي من مسئول کنترل سايه (غرايز) است تا خلاقيت و نشاط را به اندازه کافي داشته باشيم. کهن­ الگوي خود وحدت،  يکپارچگي و هماهنگي کل شخصيت را نشان مي­­دهد. يونگ هدف نهايي زندگي را تلاش به سوي کامل شدن مي ­داند. کهن­ الگوي خود شامل کنار هم قرار گرفتن و توازن تمام قسمت­هاي شخصيت است. در کهن ­الگوي خود، فرايندهاي هشيار و ناهشيار همگون مي­ شوند به طوري که خود يعني کانون شخصيت، از من به نقطه ­اي از تعادل در نيمه راه بين نيروهاي متضاد هشيار و ناهشيار منتقل مي­شود (تثليث سايه، من و خود).

به نظر يونگ تا وقتي دستگاه­ هاي ديگر روان رشد نکرده باشند، کهن­ الگوي خود نمي­ توانند شروع به ظاهر شدن کند. اين حالت حدود ميان سالي اتفاق مي­ افتد که در نظريه يونگ دوره بسيار مهم انتقال است،  همانگونه که در زندگي خود او بود. شکوفا شدن خود مستم هدف­ها و برنامه­ هاي براي آينده و درک دقيق توانائي­ هاي شخص است.